Pisać każdy może…|Klepanie literek #2

Pisać każdy może, bo Internet przyjmie wszystko. Okazuje się, że papier również. Piszemy na kartkach, chociaż coraz cześciej zamieniamy przybór do pisania na klawiaturę. Zapominamy, jak przyjemnie kiedyś trzymało się długopis czy pióro w ręce. Pisanie odręczne jest dużo bardziej wyzwalające, uwalnia naszą kreatywność i pobudza nasz mózg do twórczego działania. A mimo to szybciej wystukamy kilka słów na klawiszach niż postawimy zawijasy na pustym, śnieżnobiałym arkuszu, bo tego zwykle nie mamy pod ręką, a pisadło leży gdzieś  „skitrane” w torebce lub cholera wie gdzie.

I chociaż narzędzie jest równie istotne, co dowolne,  to liczy się przekaz i forma. Chyba najbardziej, przynamniej dla mnie. Nie pomoże nam ani wypasione pióro, ani  super ekstra luksusowy komputer za kilka czy nawet kilkanaście tysiaczków.

Przecież każdy ma tyle do powiedzenia, że mógłby wszystko umieszczać w pliku czy zeszycie. Ale nie wszystkie nasze myśli są warte tego, by pokazać je światu. By się publicznie do nich przyznać.

Sama często się łapię na tym, że chciałabym napisać to czy tamto, że chciałabym podzielić się opinią na taki czy inny temat albo refleksją o ostatnio przeczytanej książce, ale zwykle nie siadam od razu i nie przelewam myśli do komputera. Notuję na kartce. Po dwóch dniach mój zapał i idea wydają mi się niegodne uwagi. Myśl nijaka, a forma przekazu – jeszcze gorsza. Bez żalu porzucam mój pomysł.

Czasem jednak powracam i tworzę. Tak tworzę. Bo dla mnie to rodzaj kreowania,  układania,  wymyślania,  nadawania logicznego ciągu, pisania, skreślania i nieustannego poprawiania. Kiedy czytam swoje stare teksty, chciałbym się zamknąć w jakieś klatce. Nie przyznać, że to wyszło spod moich palców. Nachodzi mnie myśl: czy to naprawdę moje? A nie przypadkiem sąsiadki?

Dla mnie pocieszające jest  to, że  nawet wielkie umysły, mają podobnie, a nie tylko takie małe żuczki jak ja. Choćby mistrz Carlos Marrodán Casas, który nie lubi powracać do swoich przekładów, bo po latach zrobiłby to  inaczej i z pewnością lepiej,  bowiem z każdym rokiem  przybywa mu doświadczenia w sztuce translatorskiej.

I na koniec przyznam się Wam, że zwykle przed napisaniem czegokolwiek powstrzymuje mnie strach. Paraliżujący, który chyba jest moim największym krytykiem. Wątpię i grzebię we wnętrzu moich myśli.  Ileż to razy zmięłam  kartkę albo skasowałam czarne literki w Wordzie? Ileż razy z politowaniem czytałam swoje  wypociny? W końcu ileż to razy nie decydowałam się na publikację tekstu?

Tekst musi we mnie dojrzeć. Muszę go odłożyć i do niego wrócić. Muszę być przekonana, że chcę go komuś pokazać, bo przecież Czytelnik jest wymagający. Jest najlepszym przyjacielem ale i „wrogiem” moich dywagacji i dygresji. Wrogiem, bo bezlitośnie miażdży i wytyka wszystkie słabości i wady mojego przekazu.  Dlatego obawam się, że napisanie czegokolwiek, co byłoby dłuższe niż 10 stron, zajęłoby mi wieki. No, może do śmierci bym go napisała. Choć tylko może mi się tak wydaje?

A Wy, co sądzicie? Zgadzacie się ze mną? Macie podobnie? A może jeszcze inaczej?