Książki, które mnie wkurzają

Do tego wpisu zainspirowała mnie tym razem Magota. Dziękuję Ci bardzo!  Magota zapytała mnie bowiem, jakie najgorsze książki spotkałam na swojej drodze.
To jest bardzo trudne pytanie. Zresztą same trudne pytania mi zadajecie! Z tymi najgorszymi książkami, mam jednak mały problem. Zwykle trafiam na dobre książki, i omijam te, które już z opisu wydają mi się przewidywalne. Częściej jakieś mnie wkurzają, czasem tak po prostu, czasem z konkretnego powodu.
Zdarza mi się jednak sięgnąć po książkę, której nikomu bym nie poleciła. Pół biedy, jeśli jest to debiut. Wtedy wszelakie niedoróbki można jeszcze „jakoś” usprawiedliwić albo w ostateczności zrzucić na wydawnictwo,  wydając osąd, że wypuściło spod swoich skrzydeł zwyczajnego bubla.

Bywa, że dostaję coś, co mnie całkowicie rozczarowało. O takich książkach mówię w pierwszym odcinku polecanek i póki co cykl utknął w miejscu, bo nie trafiłam na nic takiego, co mogłabym Wam z czystym sumieniem odradzić. I może dzięki Bogu, że te złe, straszne gnioty mnie omijają 😉

*Jeśli nie zasybkrybowałaś/ zasusbkrybowałeś jeszcze kanału będzie mi bardzo miło, jeśli to uczynisz. Bardzo dziękuję za każdą jedną duszę, która mi kibicuje.

Częściej natomiast zdarza mi się czytać książki, których losy dopiero się wążą. Zwykle są to debiuty. I bardzo często są to mocno schematyczne opowieści, takie w których schemat schematem pogania. Ze dwa razy zdarzyło mi się już na samym początku przewidzieć, jak skończy się historia. Choć trzeba przyznać, że Autor próbował ratować się innymi sposobami, to jednak po przeczytaniu byłam całkowicie zniesmaczona. Być może właśnie dlatego od jakiegoś czasu unikam takich typowych obyczajowych powieści. Natomiast daję szansę tym, które zostały nagrodzone, ale i tu oczekiwania są dużo wyższe. Rzadko jednak się na nich zawodzę.

Skoro już się Wam przyznaję do książkowych porażek, to wyjawię Wam, że w życiu nie przeczytałam  tylko 4 lektur, które dla mnie – po prostu – były koszmarne. Nie mogłam przez nie przebrnąć. I uwaga były to: Dzieci z Bullerbyn Astrid Lindgren, bo pamiętam, że wydawała mi się wtedy koszmarnie długa; Nad Niemnem Elizy Orzeszkowej – Boże te koszmarnie nudne opisy przyrody; Syzyfowe prace Stefana Żeromskiego – Matko święta jakiego to były bełkoty i Krzyżacy Henryka Sienkiewicza, chłop mi historię obrzydził, nie mówiąc już o książkach historycznych 😉 I możecie się ze mną zgadzać bądź nie, ale za żadne skarby po nie nie sięgnę. No może prócz Dzieci,  im to może jeszcze dam szansę. Reszty nie tknę, choćbyście mnie przypalali i torturowali. Nie dam się na nie namówić. Nie sięgnę po nie: never again!

A na koniec powiem Wam, że  mocno rozczarowała mnie Dziewczyna z Pociągu,  o której pisałam tutaj. Mimo tego, że przeczytałam ją szybko, nie mogę powiedzieć, by mnie zaskoczyła albo była lekturą, na którą warto tracić czas. No chyba, że macie ochotę na coś totalnie niezobowiązującego.

Pewnie znając życie coś ominęłam, ale kto by się tym przejmowałam. Najwyżej kiedyś napiszę jeszcze jedną podobną notkę. Do zobaczyska!

A Wy jaką najgorszą książkę, kiedyś przeczytaliście?